Wędzisko, czyli po prostu kije ze względu na swoją budowę oraz zastosowanie dzielimy na jednoczęściowe, teleskopowe, składane i nasadowe, tzw. tyczki. Wykonywane są z włókien szklanych i węglowych, ale dostępne są również kije bambusowe (obecnie klejonki) do połowu metodą muchową. Jeżeli chodzi o kwestię cenową to jednoznacznie wędziska wykonane z włókien szklanych są tańsze od tych z włókien węglowych, ale za to najmocniejsze, ponieważ są najbardziej odporne na uszkodzenia mechaniczne. Kije węglowe należą do grupy droższej, są lekkie, mają lepsze parametru, jednak łatwiej je uszkodzić.
Wędziska jednoczęściowe polecane są do metody spinningowej lub podlodowej. Te pierwsze mają zwykle długość do 2,1 m, odznacza ich nienaganna akcja oraz wysoka jakość. Jednakże są bardzo drogie, ponieważ wykonane są z włókien węglowych. Do łowienia pod lodem najlepsze są kije o długości 30-100 cm, z piankową rękojeścią i specjalnym uchwytem na kołowrotek.
Wędziska składane są zbudowane przeważnie z dwóch lub trzech części, które nakłada się na siebie. Produkowane są z włókien zarówno szklanych jak i węglowych. Produkowane są o długości od 1,8 m do ok. 4,5 m, z przelotkami na całej długości. Posiadają uchwyt na kołowrotek oraz rękojeść. Kije gruntowe (feedery lub pickery) mają dodatkową szczytówkę, pełni ona funkcję sygnalizatora brań.
Wędziska teleskopowe to uniwersalne kije i najczęściej spotykane u wędkarzy. Ich budowa składa się z kilku segmentów, gdzie każda kolejna ma mniejszą średnicę i podczas składnia chowa się w poprzedzający o grubszym segmencie. Są to najwygodniejsze wędziska, ponieważ łatwo się je transportuje. Wyposażone są również, w przelotki i uchwyt na kołowrotek, produkowane są o długości od 2 do 8 m. Te najkrótsze
(do 3 m) wykorzystywane są do połowu metodą spinningową, najdłuższe natomiast (5-8 m) służą do łowienia w rzekach metodą spławikową na przepływankę.
Wędziska nasadowe nazywane popularnie tyczkami mają długość od 8 m do 14 m. łowi się nimi bardzo precyzyjnie, gdyż spławik znajduje się tuż pod szczytówką, nadawają się do wód stałych jak i płynących. Składają się z kilku elementów razem ze sobą łączonymi, nie montuje się do nich kołowrotków, dlatego posiadają tzw. amortyzator gumowy, który umożliwia walkę z rybą.
niedziela, 23 stycznia 2011
Połów Sandaczy
Sandacz jest typowy drapieżnik, bardzo ceniony przez wędkarzy. Charakteryzuje się białym brzuchem, zielonym lub szarym grzbietem, żółtymi bokami, a przede wszystkim rozdwojoną płetwą grzbietową.
Występuje w środkowych lub dolnych odcinkach dużych rzek nizinnych oraz jeziorach i zbiornikach zaporowych. Jest to ryba podobnie jak sum, która nie lubi światła, dlatego najlepsza porą na połowy jest noc.
Rybę tą łowi się głownie metodą gruntową na żywca (martwą rybkę lub filet), lecz najbardziej godną polecenia metodą jest spinning, używamy tutaj miękkich przynęt, coblerów, imitujące np. ukleje.
Do przynęt żywych polecane są średniej wielkości rybki (o długości 5-7 cm), najczęściej ukleje, kiełbie lub płotki. Spinningiści wymyślili tzw. koguta-, czyli własną przynętę na sandacza. Jest to ołowiana główka przytwierdzona kotwiczką, na której umieszcza się kilka piór, kryjąc ją w ten sposób. Jednakże kogucik musi być ożywiany przez wędkarza, pracując wędziskiem.
Sezon na tego rodzaju rybę rozpoczyna się dopiero na początku czerwca, jest on wtedy po tarle i najlepiej żeruje. Kolejnym bardzo skutecznym okresem połowy jest jesień, a po pierwszych przymrozkach to okazja na złowienie ogromnych okazów.
Pamiętajmy jednak, że sandacz ma swój okres ochronny (od 1 stycznia do 31 maja), gdzie nie powinniśmy ich łowić, ponieważ odbywają tarło.
Występuje w środkowych lub dolnych odcinkach dużych rzek nizinnych oraz jeziorach i zbiornikach zaporowych. Jest to ryba podobnie jak sum, która nie lubi światła, dlatego najlepsza porą na połowy jest noc.
Rybę tą łowi się głownie metodą gruntową na żywca (martwą rybkę lub filet), lecz najbardziej godną polecenia metodą jest spinning, używamy tutaj miękkich przynęt, coblerów, imitujące np. ukleje.
Do przynęt żywych polecane są średniej wielkości rybki (o długości 5-7 cm), najczęściej ukleje, kiełbie lub płotki. Spinningiści wymyślili tzw. koguta-, czyli własną przynętę na sandacza. Jest to ołowiana główka przytwierdzona kotwiczką, na której umieszcza się kilka piór, kryjąc ją w ten sposób. Jednakże kogucik musi być ożywiany przez wędkarza, pracując wędziskiem.
Sezon na tego rodzaju rybę rozpoczyna się dopiero na początku czerwca, jest on wtedy po tarle i najlepiej żeruje. Kolejnym bardzo skutecznym okresem połowy jest jesień, a po pierwszych przymrozkach to okazja na złowienie ogromnych okazów.
Pamiętajmy jednak, że sandacz ma swój okres ochronny (od 1 stycznia do 31 maja), gdzie nie powinniśmy ich łowić, ponieważ odbywają tarło.
Metoda spławikowa- dla początkujących.
Dla amatorów, rozpoczynających swoją przygodę z wędkarstwem zalecana jest metoda spławikowa. Stosuje się w niej zestawy ze spławikiem, idealnie nadające się zarówno do wód płynących, jaki i stojących. Istnieje wiele sposobów łowienia tą metodą, jednakże niektóre nadają się typowo do połowu w wodach płynących (rzeki), inne w stojących (jeziora, kanały, zbiorniki zaporowe, żwirownie, starorzecza).
Do metod łowienia ze spławikiem w wodach płynących wyróżnić możemy przepływankę. Polega na tym, że zestaw wraz z spławikiem spływa z nurtem, stosuje się tutaj spławiki montowane na stałe na żyłce, pamiętać należy, że w metodzie spławikowej wędzisko trzymamy cały czas w dłoni, dlatego kij powinien być dość lekki, wyróżnić można trzy odmiany połowu na przepływankę:
• Metodę bolońską- jest to specjalistyczna odmiana przepływanki, stosuje się ją podczas łowienia w większej odległości od brzegu, używa się do tego wędzisk teleskopowych z przelotkami, które są lekkie i sztywne a ich długość jest od 5m do 8m oraz spławików mocowanych na żyłce na stałe;
• Łowienie batem- batem nazywamy wędzisko teleskopowe bez przelotek o długości od 2 m do 8 m, nie posiadają kołowrotków, ten rodzaj łowienia jest najlepszym sposobem nauki dla początkujących metodami spławikowymi;
• Łowienie tyczką- jest to najbardziej precyzyjna i najsubtelniejsza z rodzaju połowu ryb spokojnego żeru na przepływankę, długość zestawu jest zwykle o 0,5 m większa od głębokości łowisko, dzięki temu wędkarz może dowolnie regulować szybkość spływania zestawu przez łowisko.
W wodach stojących istnieje również kilka sposobów łowienia metodą spławikową:
• Odległościowa- stosuje się tutaj wędzisko składane, najczęściej są to trzyczęściowe, o długości 3,9 m-4,5 m; używa się spławików przelotowych, które są dobierane wraz z obciążeniem do odległości łowienia;
• Przystawki- to rewelacyjny sposób łowienia w wodach stojących,
• Z batem lub tyczką- tą metodą łowi się tak samo jak w wodach płynących, różnicą jest tylko brak nurtu.
Do metod spławikowych zaliczamy także metodę na żywca, czyli na żywą rybkę. Stosowana jest do połowy drapieżników, zarówno w wodach stojących, jaki i rzekach. Zestaw musi być solidny i stabilny, składa się z kija mający długość od 3,5 m do 4,5 m przeważnie teleskopowe, kołowrotka, spławiki muszą być o dużej wyporności z obciążeniem i z przyponem metalowym, zakończony haczykiem.
Do metod łowienia ze spławikiem w wodach płynących wyróżnić możemy przepływankę. Polega na tym, że zestaw wraz z spławikiem spływa z nurtem, stosuje się tutaj spławiki montowane na stałe na żyłce, pamiętać należy, że w metodzie spławikowej wędzisko trzymamy cały czas w dłoni, dlatego kij powinien być dość lekki, wyróżnić można trzy odmiany połowu na przepływankę:
• Metodę bolońską- jest to specjalistyczna odmiana przepływanki, stosuje się ją podczas łowienia w większej odległości od brzegu, używa się do tego wędzisk teleskopowych z przelotkami, które są lekkie i sztywne a ich długość jest od 5m do 8m oraz spławików mocowanych na żyłce na stałe;
• Łowienie batem- batem nazywamy wędzisko teleskopowe bez przelotek o długości od 2 m do 8 m, nie posiadają kołowrotków, ten rodzaj łowienia jest najlepszym sposobem nauki dla początkujących metodami spławikowymi;
• Łowienie tyczką- jest to najbardziej precyzyjna i najsubtelniejsza z rodzaju połowu ryb spokojnego żeru na przepływankę, długość zestawu jest zwykle o 0,5 m większa od głębokości łowisko, dzięki temu wędkarz może dowolnie regulować szybkość spływania zestawu przez łowisko.
W wodach stojących istnieje również kilka sposobów łowienia metodą spławikową:
• Odległościowa- stosuje się tutaj wędzisko składane, najczęściej są to trzyczęściowe, o długości 3,9 m-4,5 m; używa się spławików przelotowych, które są dobierane wraz z obciążeniem do odległości łowienia;
• Przystawki- to rewelacyjny sposób łowienia w wodach stojących,
• Z batem lub tyczką- tą metodą łowi się tak samo jak w wodach płynących, różnicą jest tylko brak nurtu.
Do metod spławikowych zaliczamy także metodę na żywca, czyli na żywą rybkę. Stosowana jest do połowy drapieżników, zarówno w wodach stojących, jaki i rzekach. Zestaw musi być solidny i stabilny, składa się z kija mający długość od 3,5 m do 4,5 m przeważnie teleskopowe, kołowrotka, spławiki muszą być o dużej wyporności z obciążeniem i z przyponem metalowym, zakończony haczykiem.
Subskrybuj:
Posty (Atom)